Τυφλωμένη από τη δική της Weltanschauung – κοσμοθεώρηση, η Δύση φαίνεται να μην μπορεί να κατανοήσει γιατί ορισμένες χώρες παραμένουν ανεξάρτητες από τις γεωπολιτικές σχέσεις που καθιερώθηκαν κατά τη διάρκεια της «μονοπολικής στιγμής» στην παγκόσμια τάξη από το 1989 μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας
Πρόσφατα, η Δύση συγκάλεσε τη λεγόμενη «Σύνοδο Κορυφής της Ειρήνης στην Ουκρανία» στην Ελβετία.
Η Σύνοδος είχε σκοπό να αντιμετωπίσει εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα, αλλά απέτυχε και στα δύο μέτωπα λόγω της εξάρτησής της από μια στρατηγική κλιμάκωσης της κρίσης.
Εσωτερικά, η Σύνοδος Κορυφής είχε στόχο να λειτουργήσει ως μια μορφή «συλλογικής αυτοεπιβεβαίωσης», ρίχνοντας την ευθύνη στη Μόσχα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές χώρες.
Αυτή ήταν μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι κοινωνικοοικονομικές δυσκολίες στους πολίτες τους, όπως ο αυξανόμενος πληθωρισμός και ηοικονομική ύφεση στις οικονομίες της ομάδας των G7, ως αποτέλεσμα των κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη Ρωσία και των δισεκατομμυρίων δολαρίων σε οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που παρέχεται στην Ουκρανία.
Εξωτερικά, η σύνοδος κορυφής επεδίωξε να δείξει σταθερότητα στην υποστήριξη στο Κίεβο και να τονίσει την «απομόνωση» της Ρωσίας.
Ωστόσο, απέτυχε να επιτύχει αυτούς τους στόχους
ADVERTISEMENT: βασικές δυνάμεις από τον Παγκόσμιο Νότο δεν συμμετείχαν στη σύνοδο κορυφής ή αρνήθηκαν να υπογράψουν το τελικό ανακοινωθέν.
Οι δυτικές ηγέτες χάνουν νομιμοποίηση σε εσωτερικό και εξωτερικό
Από την άλλη πλευρά, οι δυτικοί ηγέτες οι οποίοι καταδικάζουν αυτή τη στιγμή τη Ρωσία χάνουν δημοτικότητα και νομιμοποίηση τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, όπως αποδείχθηκε στις πρόσφατες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου το “κόμμα της ειρήνης’’ κέρδισε πλειοψηφίες,με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Γαλλία και την ταπεινωτική ήττα του Emmanuel Macron.
Ταυτόχρονα, η λεγόμενη «παγκόσμια πλειοψηφία» αναλαμβάνει ολοένα και πιο εξέχοντα ρόλο σε κρίσιμα ζητήματα διεθνούς ασφάλειας.
Αυτές οι εξελίξεις προκάλεσαν προβληματισμό σχετικά με το γιατί η επιδίωξη υποστήριξης από τον Παγκόσμιο Νότο έχει γίνει κεντρική για τη διατήρηση της σύγκρουσης στην Ουκρανία και, επιπλέον, γιατί αυτές οι χώρες δεν υποστηρίζουν τις δυτικές προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Ρωσίας και της Κίνας εν μέσω της κρίσης του Ουκρανικού.
To τέλος της «μονοπολικής στιγμής»
Ίσως τυφλωμένη από τη δική της Weltanschauung – κοσμοθεώρηση, η Δύση φαίνεται να μην μπορεί να κατανοήσει γιατί ορισμένες χώρες παραμένουν ανεξάρτητες από τις γεωπολιτικές σχέσεις που καθιερώθηκαν κατά τη διάρκεια της «μονοπολικής στιγμής» στην παγκόσμια τάξη από το 1989 μετά την πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Αντικατοπτρίζοντας αυτό το συναίσθημα, ο Zelensky παρατήρησε σε συνέντευξή του στον βραζιλιάνικο Τύπο ότι δεν καταλαβαίνει «γιατί η Βραζιλία και η Κίνα δίνουν προτεραιότητα στους Ρώσους από εμάς».
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά την εκδήλωση στην Ελβετία, ο Ουκρανός ηγέτης δήλωσε ότι «θα άκουγε τη Βραζιλία και την Κίνα μόνο όταν αυτές οι χώρες υιοθετήσουν τις αρχές των «πολιτισμένων εθνών»».
Αυτή η δήλωση ήρθε μετά την άρνηση της Βραζιλίας, της Ινδίας, της Νότιας Αφρικής και άλλων χωρών BRICS+ να υπογράψουν το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου κορυφής.
Η αποτυχία του συστήματος και οι κανόνες χαρτομάντιλα!
Οι αρχιτέκτονες του σημερινού παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης έχουν απογοητεύσει την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Όχι μόνο δεν λύτρωσαν τις αμαρτίες των προγόνων τους, αλλά τώρα έχουμε τους ηγέτες των ισχυρότερων κρατών στον κόσμο να κηρύττουν στον υπόλοιπο πλανήτη για την τάξη που βασίζεται σε κανόνες (rules based order), ενώ οι κανόνες αντιμετωπίζονται σαν χαρτομάντιλα από ένα κουτί Kleenex, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μερικές φορές, αλλά απορρίπτεται όταν αυτό δεν είναι βολικό, γράφει ο John Gong.
Η απροθυμία μιας σημαντικής μερίδας του Παγκόσμιου Νότου να υποστηρίξει την Ουκρανία μπορεί να έχει τις ρίζες της στους ίδιους τους όρους που διατύπωσε ο Zelensly.
H αποικιοκρατική προκατάληψη
Η έννοια του «πολιτισμού», που χρησιμοποιήθηκε ιστορικά για να δικαιολογήσει την αποικιοκρατία, η οποία στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τη μοναδική προοπτική της λεγόμενης «τάξης που βασίζεται σε κανόνες», είναι εμποτισμένη με μια ευρωκεντρική/αποικιακή προκατάληψη.
Αυτή η προκατάληψη κατασκευάζει ιεραρχίες αξιών και ιδεολογιών που δεν αναγνωρίζουν τις διαφορετικές ιστορικές, πολιτιστικές και πολιτικές τροχιές χωρών πέρα από τη δυτική σφαίρα.
Από αυτή την άποψη, η λεγόμενη «τάξη που βασίζεται σε κανόνες» που καθιερώθηκε κατά τη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή επινοήθηκε από τη Δύση και επιβλήθηκε μονομερώς στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου δεν αντιτίθενται, αφ’ εαυτών, σε ένα διεθνές πλαίσιο που υποστηρίζει ένα σύνολο αξιών και συναίνεσης για τη διασφάλιση της παγκόσμιας ασφάλειας και σταθερότητας.
Ωστόσο, οι παραδοσιακές διευθετήσεις παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν αντικατοπτρίζουν πλέον την τρέχουσα πραγματικότητα.
Επιπλέον, υπάρχει μια σειρά από αντιφάσεις που προκύπτουν από τη μονοδιάστατη και υποκριτική εφαρμογή αυτών των κανόνων, οι οποίοι κρίνονται έγκυροι μόνο για μια συγκεκριμένη ομάδα χωρών.
Τα διπλά κριτήρια και το «Παγκόσμιο ΝΑΤΟ»
Στη μεταψυχροπολεμική εποχή, μια σειρά κινήσεων του ΝΑΤΟ ανέδειξε τα «διπλά κριτήρια » στις μονομερείς επεμβάσεις, αποκαλύπτοντας αντιφάσεις μεταξύ της ρητορικής και των ενεργειών Ευρωπαίων και Αμερικανών στο πλαίσιο της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες».
Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται από την αντίληψη της «παγκόσμιας πλειοψηφίας» ότι η Δύση δεν αποδίδει την ίδια σημασία σε ζητήματα ασφάλειας και ανθρωπιστικές κρίσεις όταν συμβαίνουν στον Παγκόσμιο Νότο.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990 χρησιμεύει ως εξέχον παράδειγμα αυτών των πρακτικών.
Αυτή η ενέργεια όχι μόνο παραβίαζε τις θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά κατέδειξε επίσης περιφρόνηση έναντι των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αντικαθιστώντας το αυθαίρετα με ένα «Παγκόσμιο ΝΑΤΟ» και επιβάλλοντας μη συναινετικούς κανόνες στον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτό το γεγονός σηματοδότησε μια τάση όπου τα δυτικά συμφέροντα άρχισαν να υπερισχύουν των επίσημων διαδικασιών της «διεθνούς τάξης», ανοίγοντας το δρόμο για την παγκόσμια αστάθεια και αβεβαιότητα.
Έκτοτε, μια σειρά από κινήσεις που έγιναν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους έχουν υπονομεύσει περαιτέρω την αξιοπιστία του διεθνούς συστήματος που διακηρύχθηκε ότι είναι «βασισμένο σε κανόνες».
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και άλλα κράτη , παράλληλα με τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν χωρίς την έγκριση πολυμερών θεσμών, έχουν αμφισβητήσει τη νομιμότητα αυτής της τάξης
. Πιο πρόσφατα, η οικονομική, στρατιωτική και διπλωματική υποστήριξη προς το Ισραήλ εναντίον της Παλαιστίνης έχει αποκαλύψει περαιτέρω αυτά το διπλά κριτήρια.
Αυτά τα ζητήματα υπογραμμίζουν μια επιλεκτική προσέγγιση από τις δυτικές χώρες, εντείνοντας τηδυσπιστία και το αίσθημα αδικίας μεταξύ των μη δυτικών κρατών.
Το τέλος της ηγεμονίας
Από αυτή την άποψη, οι «πολιτιστικές» δικαιολογίες αυτής της (αταξίας) όχι μόνο δικαιολογούσαν ενέργειες ενάντια στα συμφέροντα των εθνών του Παγκόσμιου Νότου, αλλά λειτούργησαν και ως σκεπτικό για τη διεξαγωγή πολέμων σε αυτά τα κράτη, με στόχο τη διατήρηση της δυτικής ηγεμονίας.
Η ρητορική της προώθησης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει συχνά συσκοτίσει παρεμβάσεις που έχουν οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση και ανθρωπιστικά δεινά, ενισχύοντας την αντίληψη ότι αυτή η «τάξη βασισμένη σε κανόνες» εφαρμόστηκε επιλεκτικά και ευκαιριακά.
Η πρακτική και ρητή συνέπεια της άρνησης των χωρών της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και των περισσότερων ασιατικών χωρών να υποστηρίξουν την Ουκρανία αποδεικνύεται από τις ολοένα και συχνότερες εκκλήσεις από τη Δύση να συμμετάσχουν αυτά τα κράτη στις κυρώσεις και να βοηθήσουν στην πολεμική προσπάθεια κατά της Ρωσίας προμηθεύοντας όπλα Κίεβο.
Ο απολίτιστος … πολιτισμός
Η έννοια του «πολιτισμού», που χρησιμοποιήθηκε ιστορικά για να δικαιολογήσει την αποικιοκρατία, η οποία στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από τη μοναδική προοπτική της λεγόμενης «τάξης που βασίζεται σε κανόνες», είναι εμποτισμένη με μια ευρωκεντρική/αποικιακή προκατάληψη.
Επιπλέον, η έλλειψη επαρκούς δυτικού οπλισμού για την υποστήριξη της ουκρανικής κυβέρνησης υπερβαίνει το να υποδηλώνει απλώς μια υποτίμηση της Ρωσίας. Υπογραμμίζει ότι αυτή η έλλειψη προέρχεται από ένα στρατιωτικό δόγμα που επικεντρώνεται στον ακήρυχτο ανοικτά και υβριδικό πόλεμο.
Αυτές οι στρατηγικές σχεδιάστηκαν για να χρηματοδοτήσουν τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης στον Παγκόσμιο Νότο,συμπεριλαμβανομένων των «έγχρωμων επαναστάσεων», της Αραβικής Άνοιξης, των πραξικοπημάτων και των αλλαγών καθεστώτος, που στοχεύουν κυρίως στην υπονόμευση ανεξάρτητων και κυρίαρχων πρωτοβουλιών.
Το πείραμα του αργού θανάτου στη Ουκρανία
Σε αυτό το πλαίσιο, η δυτική στρατιωτική ικανότητα έχει από καιρό προσανατολιστεί προς τη διαχείριση συγκρούσεων χαμηλής έντασης όπου υπήρχεπεριορισμένη ζήτηση για μεγάλες ποσότητες συμβατικών όπλων.
Ως αποτέλεσμα, η υποδομή παραγωγής πυροβολικού δεν είναι καλά εξοπλισμένη για να υποστηρίξει μια παρατεταμένη, υψηλής έντασης σύγκρουση όπως αυτή που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία.
Αυτή η άποψη διευκρινίζει γιατί τα συμβατικά αποθέματα οπλισμού και πυρομαχικών στη Δύσηεξαντλούνται, αναγκάζοντάς τα να βασίζονται στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου για προμήθειες και υποστήριξη.
Μια διαφορετική στρατηγική θα ήταν να προτείνουμε τη διεξαγωγή πραγματικών ειρηνευτικών συνομιλιών με τη ρωσική κυβέρνηση.
Ωστόσο, οι δυτικές ελίτ επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν τους Ουκρανούς ως υποκείμενα σε ένα ανησυχητικό πείραμα «αργού θανάτου», με στόχο να αποσταθεροποιήσουν τη Μόσχα και να στοχοποιήσουν ενδεχομένως το Πεκίνο μακροπρόθεσμα.
Καθώς η σύγκρουση εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μια δυτική στρατηγική έμμεσου περιορισμού, που αρχικά επικεντρώθηκε στη Ρωσία και δυνητικά επεκτείνεται στην Κίνα με την πάροδο του χρόνου, οι τακτικές που χρησιμοποίησε το ΝΑΤΟ για να κερδίσει τους ηγέτες του Παγκόσμιου Νότου παρέμειναν συνεπείς.
Υπάρχει μια αξιοσημείωτη αύξηση σε ένανηθικολογικό (δήθεν) λόγο που επιδιώκει να χωρίσει τον κόσμο στα «πολιτισμένα έθνη» και στα «υπόλοιπα».
Αυτή η πολωτική ρητορική όχι μόνο αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την περίπλοκη και ποικιλόμορφη φύση των παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών πραγματικοτήτων, αλλά επιδεινώνει επίσης την αποξένωση χωρών στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, των οποίων τα συμφέροντα και οι προοπτικές είναι περιθωριοποιημένα.
Κατά συνέπεια, τα κράτη που αντιπροσωπεύουν την «παγκόσμια πλειοψηφία» βρίσκονται σε ουδέτερη θέση ή ευθυγραμμίζονται όλο και περισσότερο με εναλλακτικές πρωτοβουλίες που αποκλίνουν από αυτές τις πολιτικές που επιβάλλει η Δύση.
Αυτή η τάση τους οδηγεί να κινούνται ευμενώς προς τις προσπάθειες των BRICS+, ενισχύοντας έτσι μεγαλύτερη συνοχή εντός αυτού του μπλοκ μέσω της αυξανόμενης απόρριψης της πρώην φιλελεύθερης τάξης.
www.bankingnews.gr