Υπέγραψα για τρία χρόνια. Και μετά, ξέρεις, στο στρατό κάνεις φίλους. Κάποιοι έπρεπε να πάνε στην Ινδοκίνα. Είπαν τοτε: «Θα αφήσουμε ο ένας τον άλλον, είναι ανόητο…Ελα μαζί μας.»
Στο τέλος είπα: «Ναι, γιατί όχι; Γιατί να μην πάω στην Ινδοκίνα;». Για να πάω ομως εκεί, έπρεπε πρώτα να ζητήσω παράταση της δέσμευσής μου σε πέντε χρόνια.
Ήταν υποχρεωτικό για την Ινδοκίνα. Έπειτα, ένα αίτημα να πάω στην εξοχή. Επειδή δεν ήμουν 18 ετών, η άδεια των γονιών μου ήταν απαραίτητη. Μου την έστειλαν. Πολύ γρήγορα. Το ταχυδρομείο δούλευε καλά εκείνη την εποχή…
Και έτσι πήγα στην Ινδοκίνα. Να ακολουθείς τους φίλους.Ναί. Να φύγω, τι…Δεν στρατεύτηκα γιατί ήθελα να πάω στον πόλεμο. Η Ινδοκίνα, για μένα, δεν ήταν τίποτα, εκτός από το ότι αυτο΄συνέβη πολύ μακριά, ότι ήταν μια περιπέτεια, ότι πήγαινα εκεί με φίλους.
Ήμουν καλός μαζί τους. Και αυτή ήταν πραγματικά μια περιπέτεια;Πιστεύω ότι θα παραμείνει η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Γιατι ?
Λόγω της ελευθερίας, της αίσθησης ελευθερίας που είχα. Στο στρατό, αίσθημα ελευθερίας; Για μενα ναι. Σε σύγκριση με αυτό που ήξερα, ήταν ελευθερία. Ήμουν 20.000 χλμ από το σπίτι, ήμουν καλά…
Alain Delon