15/9/2024 Μνημόσυνο στην Πηγάδα του Μελιγαλά!
Η Ομιλία μου
Του κ. Ιωάννη Μπουγά.
Σεβαστέ Πατέρα, κυρία Δήμαρχος, κύριε Αντιπεριφερειάρχα, Αγαπητοί συγγενείς θυμάτων, κυρίες και κύριοι,
Γιά άλλη μιά χρονιά είμαστε εδώ, γιά να τιμήσουμε την μνήμη των τραγικών θυμάτων του Σεπτεμβρίου 1944. Πέρασαν 80 χρόνια αλλά η μνήμη και η αγάπη και τιμή προς τα θύματα είναι ανάγκη να συνεχισθεί. Είπε κάποιος ότι «όποιος δεν τιμά και δεν αγαπά τους νεκρούς του, δεν μπορεί να αγαπά τους ζωντανούς!». Το μνημόσυνο που έγινε σήμερα, και επαναλαμβάνεται ανελλιπώς τα τελευταία 79 χρόνια, είναι αναγνώριση στην αθωώτητά τους και στον άδικο θάνατό τους. Εξ άλλου η ιστορία απέδειξε ότι οι νεκροί του Μελιγαλά, όπως και όλοι οι πατριώτες που έχασαν την ζωή τους την περίοδο 1943-49 αντιδρώντας στους κομμουνιστες και αρνούμενοι να υποταχθούν, είχαν δίκιο. Ο κομμουνισμός κατέρευσε με πάταγο παντού στην Ευρώπη.
Δεν θα αναφερθώ σήμερα στα γεγονότα της μάχης του Μελιγαλά που έγινε τέτοιες ημέρες τον Σεπτέμβριο του 1944. Όποιος από τους νεώτερους θέλει να τα μάθει, τα έχω περιγράψει λεπτομερώς στο έργο μου «Ματωμένες Μνήμες 1940-45».
Θέλω όμως να σας πω λίγα λόγια γιατί έγινε το ΤΑ στον Μελιγαλά τον Μάρτιο του 1944, ποιοί και γιατί έτρεξαν να καταταγούν σε αυτό. Γιατί αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού και πατριώτες από τις πόλεις και τα χωριά της Μεσσηνίας οι οποίοι νωρίτερα είχαν πολεμήσει τους Γερμανούς, πήραν όπλα απ’ αυτούς αδιαφορώντας για το ότι θα κατηγορούνταν ως φίλοι και συνεργάτες τους, όταν μάλιστα φαινόταν καθαρά το τέλος της Κατοχής και οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν. Οι πατριώτες της Μεσσηνίας που πήγαν στο ΤΑ πήραν όπλα από τους Γερμανούς, γιατί αυτοί τα είχαν και μπορούσαν να τους δώσουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα πήραν για να βοηθήσουν τους Γερμανούς. Το ΤΑ του Μελιγαλά έγινε για να βρουν καταφύγιο και να προστατευθούν οι διωκόμενοι από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.
Τα γεγονότα άρχισαν το καλοκαίρι του 1943, στις 6 Αυγούστου, όταν ο ΕΛΑΣ επετέθη στα Περιβόλια (παλαιά Γάρδιτσα) της Ολυμπίας στην πατριωτική οργάνωση ΕΣ (Ελληνικός Στρατός) που είχε αναπτυχθεί στην Νότιο Πελοπόννησο. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν στον Ταύγετο και τελείωσαν στην Παλιόχωρα της Καλαμάτας στις 28 Οκτωβρίου 1943. Πολλές δεκάδες αντάρτες και αξιωματικοί του ΕΣ έχασαν την ζωή τους, μεταξύ των οποίων ο Ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος και ο Ταγ/ρχης Χρήστος Καραχάλιος, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ενώ ήσαν αιχμάλωτοι και τραυματίες. Ο Ταγ/ρχης Παναγιώτης Στούπας που ήρθε τον Μάρτιο του 1944 από την Αθήνα και συγκρότησε το Τάγμα Ασφαλείας του Μελιγαλά, γλύτωσε στις 11 Οκτωβρίου 1943 σε επίθεση εκατοντάδων Ελασιτών στο πατρικό του σπίτι στην Λεύκη Γαργαλιάνων, χάρη στην παληκαριά του και την μεγάλη του ικανότητα στην σκοποβολή.
Ταυτόχρονα με αυτά τα γεγονότα συνέβη και η αποχώρηση του ιταλικού στρατού που μέχρι τόυε είχε την ευθύνη της αστυνόμευσης της Πελοποννήσου και αυτό βοήθησε την ολική επικράτηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από τον Οκτώβριο του 1943. Τότε ξεκίνησε η Τρομοκρατία των κομμουνιστών εναντίον των πρώην μελών του ΕΣ και της «αντίδρασης» γενικά, όπως αποκαλούσαν όσους αρνούνταν να ακολουθήσουν το ΕΑΜ. Σε κάθε χωριό οι «υπεύθυνοι» του ΕΑΜ ήσαν πλέον τα αφεντικά και απεφάσιζαν την φορολογία των αντιδραστικών οικογενειών και ποιός θα μεταφερθεί σε ένα από τα δεκάδες Στρατόπεδα Κρατουμένων που άρχισαν να λειτουργούν σε απομακρυσμένα χωριά και μοναστήρια της Πελοποννήσου. Όλοι οι ακαμάτηδες, οι τεμπέληδες, οι χαρτοπαίκτες, οι χασισοπότες των χωριών της Μεσσηνίας είχαν τρέξει να καταταγούν στον ΕΛΑΣ και στην ΟΠΛΑ. Ζωσμένοι με φυσεκλίκια και κρατώντας το τουφέκι και το μαχαίρι έπαιρναν δύναμη, και εκτελούσαν τις άνομες εντολές των υπευθύνων του ΕΑΜ, κάνοντας πλιάτσικο στους νυκοκυραίους και μεταφέροντάς τους στα Στρατόπεδα Κρατουμένων. Ο ΕΛΑΣ με την ΟΠΛΑ έγιναν ουσιαστικά ο δεύτερος μετά τους Γερμανούς στρατός κατοχής. Ατυχώς κατά την γνώμη μου, αυτες τις δράσεις των κομμουνιστών εναντίον πατριωτών Ελλήνων, την δεκαετία του 1980 οι πολιτικοί μας το ονόμασαν Εθνική Αντίσταση!
Στην Μεσσηνία, Στρατόπεδα Κρατουμένων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ λειτουργούσαν από το φθινόπωρο του 1943 στην Άνω Μέλπεια (Γαράντζα), στο Κούβελα, στον Αυλώνα (Καραμούσταφα), στο Κεφαλόβρυσο (Χαλβάτσου), στην Ποταμιά Χώρας, στο Μανιάκι, στο γειτονικό Δυρράχιο, στον Λαδά της Αλαγωνίας και στα μοναστήρια Βελανιδιάς και Δήμιοβας του Ταϋγέτου. Εκατοντάδες πατριώτες κρατούνταν και βασανίζονταν σε αυτά τα στρατόπεδα. Τι συνέβαινε εκεί, εξαρτάτο από το πόσο απάνθρωποι και διεστραμένοι ήσαν οι επικεφαλείς καπετάνιοι και οι φρουροί. Οι ξυλοδαρμοί και η απόλυτη πείνα και δίψα ήσαν κοινά σε όλα τα Στρατόπεδα, όπως ήσαν και οι στοχευμένες σφαγές και οι βιασμοί των γυναικών. Στο Κούβελα τις γυναίκες οι φρουροί τις βίαζαν μέσα στην εκκλησία.
Μέχρι το τέλος Αυγούστου 1944, λίγο πριν να αποχωρήσουν οι Γερμανοί από την Μεσσηνία, οι σφαγές πατριωτών στον νομό είχαν φθάσει τα 420 άτομα. Αυτός είναι ο έλάχιστος επιβεβαιωμένος αριθμός θυμάτων με ονόματα και διεθύνσεις (το χωριό ή την πόλη καταγωγής τους). Για την ίδια περίοδο, δηλαδή μέχρι το τέλος Αυγούστου 1944, το σύνολο των θυμάτων σφαγών σε ολόκληρη την Πελοπόννησο τα έχω υπολογίσει σε 3.464, με τα περισσότερα στην Αργολιδοκορινθία, όπου ξεπέρασαν τα 1275.
Χρησιμοποιώ τον όρο έσφαξαν, όχι δολοφόνησαν ή εκτέλεσαν, γιατί ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ το99% των εγκλημάτων τα έκανε με σφαγή με μαχαίρι ή κάτι χειρότερο, με τσεκούρια και άλλα παρόμοια φονικά όργανα. Όταν ο Βελουχιώτης ξεκίνησε τον ΕΛΑΣ στην Ρούμελη, όλοι όσοι προσχωρούσαν στην Ομάδα του έπρεπε να σφάξουν άνθρωπο. Ακόμη και κορυφαία στελέχη του ΕΛΑΣ, όπως ο Γιώργος Χουλιάρας (καπετάν «Περικλής») και ο Γιάννης Αλεξάνδρου (καπετάν «Διαμαντής»), είχαν υποχρεωθεί να σφάξουν ιδιοχείρως ανθρώπους. Εχει γραφεί τι συνέβη με τον δεύτερο εξ αυτών, τον Διαμαντή, όταν άκουσε ότι ο Βελουχιώτης τον είχε τοποθετήσει σε εκτελεστικό απόσπασμα με μαχαίρια. Πλησίασε χλωμός τον Βελουχιώτη και τον παρακάλεσε να μην τον περιλάβει στο απόσπασμα, λέγοντας «καπετάνιε, δεν μπορώ να την κάνω αυτήν την δουλειά». Στο άκουσμα των λόγων του, ο Βελουχιώτης πετάχτηκε ορθός και του είπε άγρια, ότι η ομάδα τους είναι στρατός, και «στον στρατό κάνεις αυτό που σε διατάσσουν». Συμπλήρωσε δε την απάντησή του στον Διαμαντή, λέγοντας «νομίζεις ότι εγώ μπορώ; Μήπως την έκανα αυτήν την δουλειά και στο σπίτι μου;».
Μιά ημέρα μετά το σαμποτάζ της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ο Βελουχιώτης διέταξε στους αντάρτες του να σφάξουν έναν νεαρό Ιταλό αιχμάλωτο, τον Giovanni από το Leche της Ιταλίας τον οποίον οι Ελασίτες έσερναν μαζί τους. Τότε πολλοί Ελασίτες έδειξαν τον νεαρό αντάρτη Κώστα Γκέκα να κάνει την σφαγή, λέγοντας ότι αυτός ήταν ο μόνος που δεν είχε σφάξει ακόμη άνθρωπο. Και πράγματι ο νεαρός Γκέκας έσφαξε τον Ιταλό αιχμάλωτο στρατιώτη. Αυτή η απάνθρωπη συμπεριφορά, και η κτυπητή περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, μεταφέρθηκε σαν τον άνεμο, στις Ελασίτικες Ομάδες και στην ΟΠΛΑ σε όλην την Ελλάδα, και όλες οι δολοφονίες γίνονταν πάντα με το μαχαίρι.
Η ύπαρξη των Στρατοπέδων Κρατουμένων ήταν ο κύριος λόγος που ο Ταγ/ρχης Στούπας ήρθε και εγκατέστησε ΤΑ στον Μελιγαλά, κεντρικό σημείο της Μεσσηνίας. Τον Μάρτιο του 1944, ευρισκόμενος στην Αθήνα, όπου είχε διαφύγει τον προηγούμενο Δεκέμβριο, κάλεσε τον ιατρό των Γαργαλιάνων Δημήτριο Τζαμουράνη να τον ακολουθήσει στην κάθοδό του στην Μεσσηνία ως ιατρός του ΤΑ, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Συμβούλευσε μάλιστα τον Στούπα να μην κατέβει και εκείνος, αφού είχε γλυτώσει μια φορά τον θάνατο από τους Ελασίτες. Ο Στούπας του απάντησε: «Δεν μπορώ να μην πάω. Με αναζητά το σύνολον των κατοίκων».
Η πρώτη επιχείρηση του ΤΑ του Μελιγαλά έγινε στις 10 Απριλίου 1944, ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής. Ελευθέρωσε 448 κρατουμένους στα Στρατόπεδα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στο Κεφαλόβρυσο (παλαιό Χαλβάτσου) και από μια εκκλησία στον οικισμό Ποταμιά της Χώρας. Σύντομα έτρεξαν να καταταγούν στα ΤΑ Μελιγαλά, και των Γαργαλιάνων που συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1944, πάνω από 3.000 Μεσσήνιοι όταν οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί που κατετάγησαν ήσαν παιδια νυκοκυραίων της Μεσσηνίας, έμποροι, αγρότες και κτηνοτρόφοι που είχαν υποστεί την βία των κομμουνιστών και το πλιάτσικο των περιουσιών τους. Τώρα αυτά που λέγονται ότι το ΤΑ του Μελιγαλά έκανε εγκλήματα και η σφαγή που έγινε τον Σεπτέμβριο έγινε ως αντίποινα, απλά δεν είναι αλήθεια.
Αν ήταν αλήθεια, οι νεκροί θα είχαν περιορισθεί στους αιχμαλώτους οπλίτες του ΤΑ. Στον Μελιγαλά έχασαν την ζωή τους 47 αξιωματικοί και 704 οπλίτες του ΤΑ. Από αυτούς, 30 περίπου σκοτώθηκαν στην μάχη, ενώ όλοι οι άλλοι εσφάγησαν τις επόμενες πέντε ημέρες όντες άοπλοι αιχμάλωτοι. Η σφαγή όμως δεν σταμάτησε εκεί, γι αυτό είναι βέβαιο ότι δεν έγινε ως αντίποινα. Εσφάγησαν και πολλές εκατοντάδες αθώοι άμαχοι από τον Μελιγαλά και ολόκληρη την Μεσσηνία. Έγινε πραγματική γενοκτονία νοικοκυραίων, επιστημόνων και εμπόρων με πολλές δεκάδες περιπτώσεις σφαγής πολλών μελών της ίδιας οικογένειας. Τί έγκλημα είχαν κάνει όλοι αυτοί οι άμαχοι πολίτες; Κανένα έγκλημα. Απόλυτα αθώοι ήσαν! Απλά, οι κομμουνιστές με την γενοκτονία του Μελιγαλά επεδίωκαν να καταστρέψουν τον ηγετικό ιστό της κοινωνίας της Μεσσηνίας, σφάζοντας τα πιό εκλεκτά μέλη της. Ήθελαν να εξαφανίσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να τρομοκρατήσουν όσους απέμειναν. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω τα ονόματα των μελών της Επιτροπής των Μελιγαλαίων και Μεσσηνίων που επέλεξαν στο Μπεζεστένι ποιοί από τους κρατουμένους αμάχους θα οδηγηθούν εδώ στην Πηγάδα για να κατακρεουργηθούν: ήσαν ο Βασίλης Μπράβος, ο Στάθης Καναβός, ο Τάκης Δορκοφίκης, ο Πανταζής Φράγκος, ο Γιάννης Καραμούζης, ο Ἠλίας Δεδούσης καί ο Στέλιος Διακουμογιαννόπουλος. Αυτοί οι επτά εκτέλεσαν την άνομη εντολή των ηγετών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, του Αρη Βελουχιώτη, του Αχιλλέα Μπλάνα, του Νίκου Μπελογιάννη και του Τάσου Κουλαμπά να επιλέξουν τους πολίτες που θα δολοφονούνταν μαζί με τους αιχμαλώτους αξιωματικούς και οπλίτες του ΤΑ.
Ότι στον Μελιγαλά, αλλά και στους Γαργαλιάνους, την Πύλο και την Καλαμάτα οι κομμουνιστές δολοφόνησαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, κυρίως βασιλόφρονες, το παραδέχθηκε εμμέσως ό ίδιος ο Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος μετά το τέλος των σφαγών στην Μεσσηνία, στις 30 Σεπτεμβρίου βρέθηκε στην Τρίπολη και στις 2 Οκτωβρίου 1944 στο Άργος, όπου μίλησε στους κατοίκους και είπε και το εξής: «Επιστρέφουμε από την Μεσσηνία, όπου ξεκαθαρίσαμε την Βανδέα»! Η Βανδέα είναι περιοχή της Δυτικής Γαλλίας, όπου οι βασιλόφρονες είχαν ξεσηκωθεί αντιδρώντας στην βία και την πολιτική της Γαλλίκής Επανάστασης. Οι επαναστάτες αντεπετέθησαν, νίκησαν τους βασιλόφρονες της Βανδέας και προχώρησαν σε γενοκτονία, δολοφονώντας δεκάδες χιλιάδες και ρίχνοντας τα πτώματά τους στα ποτάμια της περιοχής. Το επεισόδιο είναι γνωστό ως «Ο Πόλεμος της Βανδέας». Η αναφορά του Βελουχιώτη στην Βανδέα πιστοποιεί ότι οι μαζικές σφαγές που έγιναν στον Μελιγαλά, στην Καλαμάτα, στους Γαργαλιάνους και στην Πύλο ήταν ξεκαθάρισμα πολιτικών αντιπάλων των κομμουνιστών, κυρίως βασιλοφρόνων, όχι αντίποινα. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό!
Θα σας διαβάσω τώρα ένα απόσπασμα από τη μαγνητοφωνημένη μαρτυρία της Κωστούλας Παπαδοπούλου, συζύγου του Ναούμ Αγγελόπουλου από το Κοπανάκι, η οποία ήρθε πρόσφατα στην κατοχή μου. Στην Πηγάδα είναι ο πατέρας της Χρήστος Παπαδόπουλος, ετών 65, και τα αδέλφια της Μενέλαος ετών 22 και Δημήτριος ετών 24. Και οι τρεις ήσαν άμαχοι πολίτες από το Κοπανάκι που είχαν καταφύγει στον Μελιγαλά πριν τη μάχη για ασφάλεια, όπως είχαν κάνει και χιλιάδες άλλοι πατριώτες της Μεσσηνίας!
Η κ. Παπαδοπούλου είχε ακολουθήσει την οικογένειά της και βρισκόταν και αυτή στον Μελιγαλά τις ημέρες της Μάχης. Επίσης ήταν παρούσα τον Σεπτέμβριο του 1945 αναζητώντας τους νεκρούς της, όταν οι Βρετανοί και οι ιατροδικαστές της Αθήνας έβγαλαν έναν αριθμό θυμάτων από την Πηγάδα και είδε την κατάστασή των πτωμάτων. Η μαρτυρία της πιστοποιεί αυτό που έχει λεχθεί αόριστα από κάποιους, ότι δηλαδή οι σφαγείς του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ είχαν εδώ έναν οι περισσότερους κορμούς δένδρων επάνω στους οποίους ξάπλωναν επιλεκτικά κάποια από τα θύματα και τα αποκεφάλιζαν ή τους έκοβαν τα άκρα.
Λέει λοπόν η κ. Παπαδοπούλου«…Εγώ είδα μετά την Μάχη τον αδελφό μου τον Μενέλη δεμένον από το χέρι με έναν άλλον και τους πήγαιναν για την Πηγάδα. Τους είδαμε και στην Πηγάδα, όταν τους είχαν βγάλει.
Στην Πηγάδα είχαν ένα κούτσουρο και τους κόβανε.
-Τον Μήτση τον δικό μας τον είχαν κάνει κομάτια .
-Του Λιακοστέλιου του κόψανε τα γεννητικά όργανα.
-Του Τάσου του Γκότση τούχανε πάρει το κεφάλι.
-Έναν τον είδα εγώ στον λαιμό, τον είχαν σφάξει, και έναν τον είδα με όλο το κορμί του μαχαιριές.
-‘Εψαχναν οι γυναίκες τα πτώματα όπως οι κότες τις ακαθαρσίες, για να βρουν τους ανθρώπους τους κλαίγοντας.
– Κοίταζαν οι Εγγλέζοι από πάνω μέχρι να φύγουν οι γυναίκες που έψαχναν.
Στην Πηγάδα (οι σφαγείς) έριξαν στο τέλος σπίρτο (σ.σ. καυστική ποτάσα) και χορίδι (σ.σ. πέτρες ασβέστη) και τα πτώματα δεν είχαν λυώσει. (σ.σ. αυτό το έκαναν οι σφαγείς κομμουνιστές για να σταματήσουν την μυρωδιά των πτωμάτων που κατέκλυζε την περιοχή)
Τους βγάλαμε στον χρόνο επάνω. Πηγαίναμε πριν στην Πηγάδα και ακούγαμε το νερό να κοχλάζει. Έφεραν ένα μηχάνημα και έπιανε τα πτώματα και τα έβγαζε έξω. Και τα άπλωναν εκεί στον τόπο εμπρός από την Πηγάδα. Γέμισε σκοτωμένους….
Τον Καραχάλιο τον γέροντα και άλλους γέρους, και τον πατέρα μου, τους άφησαν επάνω-επάνω, τους σκοτώσανε τελευταίους. Τους είχαν κόψει τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι!
Δεν βρήκαμε εμείς ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε κεφάλι, ούτε τίποτε. Μόνο αυτό εδώ από τα γόνατα και επάνω. Τον γνωρίσαμε από ένα πουκάμισο που φόραγε καρέ. Του είχαμε φτιάξει ένα πουκάμισο καρέ, και έτσι τον γνωρίσαμε.
Και τον Μενέλη τον γνωρίσαμε από ένα καφέ παντελόνι που φόραγε και είχε σχισθεί από κάτω και του το είχα ράψει με άλλες κλωστές. Φόραγε και ένα εσώρουχο άσπρο και του είχα βάλει μαύρο κουμπί.
Τον Μήτση τον γνώρισα εγώ χάμω, κομάτια-κομάτια. Το χέρι του ήταν δεμένο με έναν άλλον, αλλά τον γνώρισα από μια πράσινη μπλούζα που φόραγε».
Επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι αυτοί που έκαναν αυτά δεν ήσαν Τούρκοι τσέτες ούτε Βούλγαροι κομιτατζήδες αλλά Έλληνες που υποστήριζαν ότι είναι δημοκρατικοί και προοδευτικοί και θα έφερναν καθεστώς ισότητος και δικαιοσύνης στην Ελλαδα. Οι δε σύγχρονοι πολιτικοί τους απόγονοι χωρίς αιδώ τους φτιάχνουν μνημεία και ανδριάντες, ενώ συνεχίζουν να υβρίζουν και να στοχοποιούν τα θύματα και εμάς που τα τιμούμε ως δωσίλογους!
Αυτά λοπόν γίνονταν εδώ στην Πηγάδα. Δεν δολοφονούσαν απλά τους ανθρώπους οι σφαγείς της ΟΠΛΑ και της Διμοιρίας του ΕΛΑΣ από τον Πάρνωνα, αλλά τους κατακρεουργούσαν. Και αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας έμεινε ηθικά ατιμώρητο από τις αρχές του κράτους και του πολιτικούς όλων των Κομμάτων για 80 χρόνια. Η ευθύνη γι αυτήν την ηθική εγκατάλλειψη των τραγικών θυμάτων ανήκει σε πολλούς. Πρώτα στους πολιτικούς της δεξιάς, αλλά και του κέντρου, και κάποιους αξιωματικούς, που έκαναν καριέρες πάνω στο αίμα των θυμάτων και τα χρησιμοποίησαν όσο οι θηριωδίες των κομμουνιστών πωλούσαν, αλλά δεν έκαναν τίποτε για την επακριβή ιστορική καταγραφή των γεγονότων και την ηθική δικαίωση των θυμάτων στην κοινωνία. Μεγάλη ευθύνη έχουν και οι συγγενείς, γιατί τα πρώτα χρόνια μετά την τραγωδία δεν πίεσαν τους πολιτικούς που προσέρχονταν στα Μνημόσυνα για την φωτογραφία, για την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης των θυμάτων. Η Πηγάδα του Μελιγαλά, όπως και η Τρύπα του Φενεού, η Τρύπα του Ταράτσα στον Πάρνωνα, Η Τρύπα της Τατάρνας στην Ακαρνανία, και τα μνημεία των θυμάτων του Κιλκίς, της Βροντού Σερρών, της Στιμάγκας, κλπ.. έπρεπε να είναι Μνημεία του Εθνους, τιμώμενα και συντηρούμενα από το κράτος. Και Μνημεία του Έθνους πρέπει να γίνουν για να τιμούν και να μνημονεύουν την αντίσταση στον κομμουνισμό!
Γι αυτό θα τελειώσω με μια πρόταση για το τι πρέπει να γίνει, έστω και τώρα, με καθυστέρηση δεκαετιών, από όλους εμάς που πονάμε για τα θύματα όχι μόνον της Πηγάδας του Μελιγαλά, αλλά και όλων των Τόπων Θυσίας πατριωτών από τους σφαγείς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ το 1943-44. Να συγκροτήσουμε πανελλήνιο «Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό» (ΜΚΟ) με τίτλο «Φίλοι Θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44», με δύο κυρίους στόχους:
1. Εξάσκηση πίεσης στην κυβέρνηση να αναγνωρισθεί από την Βουλή των Ελλήνων «Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44» και
2. Εξάσκηση πίεσης στους Δημοτικούς άρχοντες για την καλή συντήρηση των Μνημείων στους Τόπους Θυσίας πατριωτών (π.χ. Μελιγαλάς, Φενεός, Κιλκίς, Βροντού Σερρών, Βαλτέτσι, Αγιονόρι, κλπ).
Ζητείται λοιπόν δικηγόρος να αναλάβει την γραφειοκρατική διαδικασία και εθελοντές να σχηματίσουν την πρώτη διοίκηση του Οργανισμού.
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.
Ιωάννης Κ. Μπουγάς
Πηγή: