Για δύο ολόκληρους αιώνες από το 1700 έως το 1900, είχε ξεσπάσει στην Αγγλία μία φοβερή αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργολάβους οικοδομών και σε ανθρωπιστικές οργανώσεις επιστήμονες και διαπρεπείς νομικούς.
Η αιτία ήταν οι περίφημοι καπνοδοκαθαριστές. Τα τζάκια σε όλα τα αρχοντόσπιτα ήτα το σήμα κατατεθέν της Αγγλίας και ειδικά του Λονδίνου. Πρόκειται για μία ιστορία ανθρώπινης φρίκης. Εκατοντάδες χιλιάδες τζάκια έκαιγαν τους χειμώνες στις πολυκατοικίες και οι καπνοδόχοι έπρεπε να καθαρίζονται κάθε χρόνο υποχρεωτικά.
Οι εργολάβοι όμως για να γλιτώνουν χώρο, χρησιμοποιούσαν εξαιρετικά στενούς σωλήνες για να περνά ο καπνός. Οι σωλήνες αυτοί είχαν μήκος πολλές φορές δεκάδες μέτρα και διακλαδίζονταν πρός όλες τις κατευθύνσεις , κάθετα, οριζόντια και λοξά μέχρι να βγούν στην ταράτσα. Άλλος τρόπος να καθαριστούν δεν υπήρχε, παρά μόνο να μπεί μέσα στο σωλήνα ένας εξαιρετικά μικρόσωμος άνθρωπος και να τον καθαρίσει από την αιθάλη , ειδικά στις γωνίες που κατακαθόταν. Ήταν μία δουλειά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα δύστυχων παιδιών.
Οι ηλικίες που προτιμούσαν οι εργολάβοι ήταν ανάμεσα στα 5 και στα 10 χρόνια, ενώ άφηναν τα παιδιά χωρίς τροφή για να μην παχαίνουν οπότε δεν θα χωρούσαν σα στενά ανοίγματα.
Εκατοντάδες παιδιά έπαθαν ασφυξία και πέθαναν μέσα στα βρώμικα λαγούμια, ενώ άλλα σφήνωσαν στις στροφές κι έμειναν αβοήθητα μέχρι να σβήσουν. Αν κάποιο παιδί λιποθυμούσε μέσα στην καπνοδόχο , δεν είχαν άλλο τρόπο για να το συνεφέρουν παρά μόνο ανάβοντας το τζάκι κι ελπίζοντας ότι αν δεν πέθαινε από τον καπνό, η φωτιά και η θερμότητα θα το ξυπνούσε. Επρόκειτο για ένα καθεστώς πολύ χειρότερο από οποιαδήποτε σκλαβιά.
Οι εργολάβοι είχαν μεταβληθεί σε κανονικούς δουλεμπόρους.Τα χαμίνια που κυκλοφορούσαν στις φτωχογειτονιές, συλλαμβάνονταν και με το ζόρι γίνονταν καπνοδοκαθαριστές, ενώ φτωχοί άγγοι αγρότες πωλούσαν τα παιδιά τους στους δουλεμπόρους για να τα ρίξουν στα σκοτεινά λαγούμια . Φυσικό ήταν αυτή η δυστυχία και εκμετάλλευση επειδή δεν ήταν κρυμμένη κάπου, αλλά μπαινόβγαινε σε όλα τα λονδρέζικα σπίτια να εξεγείρει ορισμένους ευαίσθητους ανθρώπους. Αυτοί άρχισαν να πιέζουν τις κυβερνήσεις προκειμένου να απαγορευθεί η εργασία των παιδιών στον καθαρισμό των καπνοδόχων . Και τότε όμως οι εργολάβοι είχαν μεγαλύτερη επιρροή στο κοινοβούλιο και στην εξουσία από τους φιλάνθρωπους και διανοούμενους.
Χρειάστηκε να περάσουν δύο αιώνες για να ψηφιστούν τρείς νόμοι που απαγόρευσαν την παιδική αυτή εργασία και ακόμα πενήντα χρόνια μέχρι να εφαρμοστούν.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20.000 παιδιά πέθαναν μέσα στους σωλήνες ενώ 200.000 υπέστησαν μεγάλες βλάβες στην υγεία τους.
Το βρετανικό κοινοβούλιο δέσμιο των πάμπλουτων και πανίσχυρων εργολάβων, αρνιόταν να νομοθετήσει, παρά το γεγονός ότι από το 1775, ο διάσημος λονδρέζος χειρουργός Πέρσιβαλ Ποτ είχε κάνει μία συγκλονιστική αποκάλυψη. Σχεδόν ένας στους τρείς καπνοδοκαθαριστές πέθαινε από καρκίνο των όρχεων όταν έφτανε σε ώριμη ηλικία. Αν και ο Ποτ έχαιρε απεριόριστης εκτίμησης αμφισβητήθηκε σφοδρά για την συγκεκριμένη γνωμάτευση, διότι αυτή δεν συνέφερε το συστημα.
Ο καρκίνος των όρχεων θεωρούνταν ως αφροδίσιο νόσημα με αποτέλεσμα οι μολυσμένοι να αντιμετωπίζουν και τον κοινωνικό χλευασμό, μέχριτο 1919 οπότε έγινε γνωστό ότι η αιθάλη περιέχει μόρια από την απόσταξη του γαιάνθρακα που είναι εξαιρετικά καρκινογόνα.
Η εκμετάλλευση των παιδιών στις καμινάδες δείχνει ότι εκείνη την εποχή ο δυτικός πολιτισμός δεν σκλάβωνε μονο τους ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο αλλά και τα περιθωριακά στρώματα μέσα στην μητρόπολη
Πηγή Ανοιχτό Βιβλίο..
Τα παιδιά της καμινάδας – Θύματα των εργολάβων, ξεψυχούσαν από ασφυξία ή από καρκίνο….
